اولین ساقی

دو روزه این شعر تو ذهنم می‌چرخه 

بی‌مناسبت با امشب نمی‌بینمش، واسه همین اینجا یادآوریش می‌کنم:

به میدان می روی ای اولین و آخرین ساقی
من از ابروت فهمیدم
که هم جبار و هم قهار و هم رحمان و رزاقی

ابالفضلی و عباسی
تو هم استاد پیکاری و هم استاد اخلاقی
جهان دارالشفای توست
که هم محشور هم مشهور در انفاس و آفاقی
وفا,غیرت,ادب,تنها؛
برای این همه مفهوم در یک تن تو مصداقی
قواعد ریخته برهم
تو هم مقصود زُهادی و هم منظور عُشاقی
برای کشتن مردم
خدا داده به چشم تو عجب ابروی خلاقی
برای کربلا رفتن
به ما خیل گنهکاران فقط مشغول ارفاقی
برو اما بیا حتماً
رسیده از علی اصغر برای تو چه ابلاغی
بیا با مَشک یا بی مَشک
رقیه بسته با دست تو در خیمه چه میثاقی
به دستت دست میشویی
ندیدم در کسی اینقدر مهجوری و مشتاقی
به کف الاَیمَن و ایسَر
دوتا دستت دوتا سروند افتادند در باغی
غم مَشک و غم اصغر
دوچندان می کند در سینه ات هر داغ را داغی
تمام دشت می گویند
أدر کأساً وناوِلها الا یا ایها الساقی
.
خبر پاشیده شد از هم
سپاه دشمنان با یک نفر پاشیده شد از هم
به دست یک نفر هم نه
سپاه اینچنین با یک نظر پاشیده شد از هم
دم رود آمد و آن رود
دلش با دیدن قرص قمر پاشیده شد از هم
به دورش حلقه کردند و
گُلی در کنج گلدان با تبر پاشیده شد از هم
رباب و اصغر و بابا
پس از او بینشان تیر سه پر پاشیده شد از هم
و او هم پهلویش انگار
شده چون پهلویی که پشت در پاشیده شد از هم
عمود خیمه,بر فرقش
عمود آهنین افتاد و سر پاشیده شد از هم
سرش پاشیده شد اما
دل بابا برایش بیشتر پاشیده شد از هم

 

مهدی رحیمی زمستان

 

 

 

سلام ابراهیم

سلام حضرت  ساقی سلام ابراهیم                     سلام کرده ز زلفت جواب می خواهیم

سحر رسید و نسیم آمد و شبم طی شد              به شوق باده ی تو ما هنوز در راهیم 

تبر به دست بیا که،دوباره بت شده ایم                  طناب و دلو بیاور،بیا که در چاهیم

هزار مرتبه از خود گذشتی و رفتی                        هزار مرتبه غرق خودیم و می کاهیم

تو از میانه عرش خدا به ما آگاه                             و ما که از سر غفلت ز خویش نا آگاهیم

تو مثل نور نشستی میان قلب همه                       دمی نظر به رهت کن که چون پر کاهیم

زبان ما که به وصف تو لال می ماند                        ببین که خیر سرم شاعریم و مداحیم

صدای اذان تو هست ما را برد                               وگرنه از سر شب غرق ناله و آهیم

تمام عمر و جوانی ما تباهی شد                           امیدوار به رحمت و عفو اللهیم 

خوشا به حال تو که وزنه ای برای خودت                  خدا کند که شفاعت شویم ابراهیم

 

اکبر شیخی