دیروز عکس های خواهرام و برادرم به همراه بچه هاشون رو میدیدم و اون روزهای خوب از جلوی چشمام رد شد
این روزها دیگه باید میومدن و فضای خونه رو به رنگ‌های گرم مزین میکردن و لبخندهای مامان و بابا رو دوچندان میکردن با حضورشون
بعضی وقت ها نعمت هایی داریم که ازشون غافلیم و وقتی ازشون محروم میشیم تازه میفهمیم چه چیز گرانبهایی داشتیم
چقدر دلم میخواست بودن و بغلشون میکردم
خیلی دلتنگتونم
چهارشنبه سوری همیشه این پیام رو با خودش داره که یک عده، کاه مغز هیچ وقت نمیخوان خودشون رو رشد بِدَن
دوست دارن تو همون احوالات پارینه سنگی بمونن
همین الان با صدای یه انفجار جگرم به دو نیم شد
آخه حداقل همون آیین مثلا چهارشنبه سوری رو هم به جا نمیارن
شده میدون جنگ
جنگی که تمومی نداره، جنگ و مسابقه ی کی از همه جاهل‌تره
هر آدمی با پاگذاشتن به دنیات ، ردِّ پای مخصوص خودش رو به جا میذاره
ردّ پاهایی که درد همراه خودشون میارن ویک عمر تلاش میکنی پاکشون کنی، هرچه محوتر، آرامش‌بخش تر
اما بعضی ردِّ پاها خواستنی‌اَن، دلت میخواد که به تمام وجودت پا بذارن
جای جایِ ساحلِ اقیانوسِ قلبت قدم بزنن
و هیچ وقت پاک نشن، وهروقت بهشون نگاه میندازی، تو دشت قلبت، گلهای لبخند جوونه بزنن وگوشه‌ی لبهات بشکفند
مثلِ ردِّ پای خدا که روحت رو جلا می‌ده
ردِّ پاهایی که ردّ درد و رنج پاهای دیگه رو برات مَحو و مَحوتر میکنند
امید را برای روزهای بد ساخته‌اند،
چراغ را برای تاریکی
انسان اگر با مشقت و درد و مصیبت رو به رو نمیشد ،
نه به چیزی ایمان می‌آورد ،
نه به آینده‌ای دل می‌بست
و نه از امید ، سلاحی می‌ساخت به پایداری کوه
چهل‌نامه
