یکی از کارهایی که ما ایرانی ها در آن تبحر خاصی داریم ، تعریف زیاد و اغراق در خصوصیات ملی و فرهنگی مان است
اینکه از تمامی مردممان آدم هایی فهمیم و متشخص بسازیم و بگذاریم در ویترین و پزش را بدهیم
مهمان نوازی و نوع دوستی و مهربانی و وطن پرستی و چه و چه و چه
که البته دور از واقعیت نیست
اما اغراق در بیان مطلب و حقیقت را ،خیانت به خود این مردم میدانم که برایشان توهم آورده، توهم من از همه بهتر و داناترم
نمونه اش همین توهم بافرهنگ بودن که نتیجه اش سطح پایین فرهنگ رانندگی و شهروندی است
امروز برای کاری باید به عابربانک میرفتم
دونفر قبل از من در نوبت بودند ،با فاصله از آنها منتظر ماندم
یک لحظه به آن سمت خیابان نگاهی انداختم و سر برگرداندم دیدم بعله خانمی میانسال پشت سر آن دو نفر خود را سوییچ کرده
بعد از رفتن آن دو نفر به سمت عابربانک قدم برداشتم و این خانم خیلی محترم خودش را چند قدمی عقب کشید
این خانم محترم در فاصله دو قدمی از سمت راست من به صفحه عابربانک زل زده بود ، و یک آقای خیلی محترم تر از سمت چپ
طوری که فرشته های رو شانه چپ و راستم به این نتیجه داشتن میرسیدن پایین بیایند و این دو نفر رو شانه های من بنشینند
شاید هم روی سر من !
در حین گذاشتن دوباره کارت، آن هم بعد از بیست ثانیه این خانم شروع کرد به اعتراض که چرا برای بار دوم کارت را گذاشتی و برو دوباره ته صف
درحالیکه کارم را انجام میدادم گفتم ؛ اندازه سی ثانیه هم نشده به چی اعتراض میکنید به اندازه یک دقیقه هم صبر ندارید؟
فاصله رو هم که رعایت نکردید انگار نه انگار کروناست
و این خانم از آنجاییکه که انتظار پاسخ نداشت بعد از تمام شدن کارم به جای اینکه به پشت عابربانک برود و به شتاب و عجله خود ادامه دهد شروع کرد به رگبار بستن من که چه بداخلاقی و تو جوونی و برات زشته !
بله در فرهنگ ایرانی اینقدر غلو کردن در احترام به بزرگتر که بعضی ها توهم برشان داشته که هر حرف ناحقی که بگویند نباید جوابی بشنوند چون صرفا سن عددی بیشتری دارند
مانند همین نماینده نامحترمی که به خاطر تذکر سرباز جوانی ، او را مستحق سیلی آبدار دانست
بله در فرهنگ ایرانی یک روز یکی به خاطر تذکر به رعایت حق تقدم و قوانین و رعایت پروتکل ها سیلی آبدار یا حرف آبدار نثار بافرهنگ ها میکنن و خودرا آدم حسابی میدانن
بله ما مردمان بسیار فهمیم و بافرهنگ و مقید به قوانین و قایل به حریم شخصی دیگران هستیم ، منتهی از ته صف !
