حسرت آغوش

 

 

همیشه به کبوترهای حرم‌ها غبطه میخوردم

اما این بار کار از غبطه گذشته

تو این شرایط کرونایی دیگه محالی شده ورای تصور

شاید بگید از راه دور هم میشه سلام و عرض ارادت داشت و حرف زد و درد و دل کرد

که درسته قطعا

ولی یه وقت هایی اینقدر بی تابی و دلتنگ که دلت میخواد خودت رو تو بغل کسی که داری باهاش حرف میزنی بندازی

حرم رفتن هم حکم همون در آغوش رفتن رو داره

حرم همون مامن و پناهیه که بی منت و بی شرط و بی ترس خودت رو می‌سپری بهش